Onze virtuele wereld (VR, Films en Maatschappij)

DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL, 15-04-2017.

Omdat de bibliotheek met haar Digilab nu ook een plek is geworden van VR-brillen, zie ik als medewerker veel modellen komen en gaan. Het begon met Development Kit 1 en 2 van Oculus Rift. Die werden al snel opgevolgd door de ‘Samsung Gear VR’, die erg handzaam was. Nu hebben we tegenwoordig de ‘HTC Vive’. Deze VR-bril is tot nu toe de meest geavanceerde die ik heb mogen gebruiken en laat goed zien wat de potentie van virtual reality is. Met deze bril kun je rondlopen, bukken, springen en met de twee controllers objecten in de wereld zelf oppakken of bedienen. Het is een mooie ervaring om het virtuele landschap te mogen bewandelen, totdat blijkt dat je nog steeds in deze virtuele wereld zit als je de bril allang hebt afgedaan. Want wat nu als je het virtuele niet kunt ontsnappen?

VR in films
Voor de komst van deze VR-brillen zag ik dit soort technologie alleen nog maar in films. Het idee van virtual reality was natuurlijk een mooi concept om beeldend te laten zien en dit zag ik vroeger voorbij komen in kitschy Sci-fi films als Lawnmowerman, Brainstorm, Strange Days of Johnny Mnemonic. Ook wordt de bril veel gebruikt in beeldspraak om te illustreren hoe iemand naar de wereld kijkt of juist van blik verandert. Je kijkt door een donkere bril, gekleurde bril of door een roze bril. Je zet eens een andere bril op of ziet de wereld door de bril van een ander. Allemaal uitspraken die het concept van een zienswijze proberen te vatten.

Een interessante bril-metafoor komen we tegen in de film They Live uit ’88 van John Carpenter. Hier krijgt onze held John Nada opeens een hele andere wereld te zien zodra hij een zonnebril opzet. Plots ziet hij zijn wereld voor wat deze werkelijk is: een kapitalistisch systeem dat gerund wordt door aliens die hem uitbuiten. Waar Nada eerst een reclameposter zag met een zonnige vakantiebestemming, ziet hij nu de tekst “Marry and reproduce”. In magazines en op straat ziet hij overal teksten als “Obey”, “Consume”, “No independant thought” en “Stay asleep”. Kortom, Nada ziet opeens een achterliggende realiteit door een andere bril op te zetten.
Read More »

Hoe we veranderen door technologie

DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR ‘BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL’, 01-04-2017.

Afgelopen week stond ik in het Digilab een mail te beantwoorden. Het was hoog tijd dat dit mailtje de deur uit ging, dus enige haast was geboden. Nu had ik niet gezien dat iemand met me meekeek. Het was een jongen die zich verbaasde over mijn snelheid op het toetsenbord. Dit terwijl mijn typevaardigheid niet zo bijzonder is.
Gek genoeg was dit iets dat ik vaker zag: de jeugd kan niet zo snel typen en is zelfs het toetsenbord niet meer gewend. Dit had ik nou niet zien aankomen, was dit niet die jeugd die met technologie en alle digitale vaardigheden is opgegroeid? De kinderen die mij vaak juist dingen uitleggen over apps, games of memes die ik niet ken? En waar kwam bij mij dan die aanname vandaan dat deze jeugd blind zou kunnen typen?
Ik besloot het uit te zoeken en zag dit voorbeeld opeens in verband staan met een groter geheel.

Aanpassen door noodzaak
Toen ik op de basisschool zat was er nog een ouderwetse typecursus. Zo eentje op de typemachine. Mijn ouders wilden graag dat ik deze cursus ging doen, maar dit vond ik zelf maar niets. Typen was iets voor nerds, het was niet cool en de vaardigheid werd toen nog veel met administratief werk geassocieerd. Een receptionist kon misschien wel blind typen, maar wij besloten om goed te worden in 8-bit Nintendo of tekenen en sport. Dat was veel leuker.Read More »