Month: March 2017

Dwarf Fortress en het Systeemgeschreven verhaal

Library CityLeave a comment
DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL, 25-03-2017.

De afgelopen tijd hebben we stilgestaan bij verschillende manieren van verhalen vertellen in games. Games zijn denk ik een leuke en relatief nieuwe plek om te experimenteren met verhalen vertellen en de manier waarop we dit doen. Anders dan bij het lineaire boek kun je bij games  de speler/lezer actief betrekken, keuzes laten maken, een filmische ervaring bieden of het verhaal uit zichzelf laten ontstaan vanuit de spelregels. Deze week wil ik stilstaan bij een bijzondere game die een nieuwe vorm van verhalen vertellen introduceert. Een unieke wereld gemaakt door de computer waarin je zelf deelneemt, terwijl het systeem zinnen formuleert die te lezen zijn als een verhaal.

Simulatie
Deze nieuwe vorm van storytelling komen we tegen in het spel Dwarf Fortress. Dwarf Fortress simuleert een virtuele wereld die ontstaat bij het opstarten van de game. Deze wereld wordt opgebouwd door het systeem en zo kan iedere speler een unieke ervaring hebben met de game. De computer maakt dus een wereld die alleen voor jou is. Omdat er zoveel mogelijkheden in het systeem verwerkt zijn, zal deze spelwereld nog nooit eerder op die manier zijn voorgekomen. Dit doet nu nog een tikkeltje denken aan wat Minecraft en veel andere spellen ook doen. Voordat ik  uitleg wat Dwarf Fortress zo uniek maakt, wil ik kort kijken naar de diepgang van de wereld die het spel voor je maakt.Read More »

Een spel dat in botsing komt met zijn eigen verhaal (over Ludonarrative Dissonance, Uncharted vs Metal Gear)

Library CityLeave a comment
 DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL, 20-03-2017.

In een van mijn eerdere stukjes schreef ik over hoe kinderen vaak in zichzelf beginnen te praten bij het spelen van Minecraft in het Digilab, waarschijnlijk aangewakkerd door iets dat ‘Emergent Narrative’ heet. Dit is het verhaal dat ontstaat vanuit het spelen en dat niet vooraf beschreven is door een schrijver. Het was mijn indruk dat als het kind niet zou beginnen met praten, dit Emergent Narrative voor altijd iets zou blijven tussen de computer en het kind. Iets dat niet uitgesproken wordt en ook niet vastgelegd is in de game. Nu wil ik eigenlijk een game bespreken die dit probleem op een wel heel creatieve wijze oplost. Ik denk zelfs dat de oplossing in kwestie een nieuwe manier van storytelling kan bieden, die ik nog niet eerder besproken zag worden. Maar voor het zo ver is, wil ik eerst kijken wat er gebeurt als een spel in botsing komt met zijn eigen verhaal.

Ludonarrative dissonance

Zodra een vooraf geschreven verhaal in botsing komt met het spelen (de ludieke elementen, ofwel Ludologie) van het spel, kunnen we spreken van ‘Ludonarrative dissonance’. Deze term werd voor het eerst gebruikt door Clint Hocking in een mooi artikel op zijn blog over het computerspel Bioshock. In het Nederlands zou ‘Ludonarrative dissonance’ iets als ‘Ludiek-narratieve dissonantie’ betekenen. Het komt vaak voor dat dit vooraf geschreven verhaal in botsing komt met wat je nu eigenlijk doet in een game.Read More »

Leren met robots

Library CityLeave a comment
DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL, 12-03-2017.

Ik had een tijdje terug een hele jonge groep kinderen op bezoek in het Digilab. Het ging om leerlingen van 5 tot 7 jaar. Dit was in eerste instantie nog even een uitdaging. Want wat ga je die kinderen vertellen dat ze boeit? Normaal ga je dan met ze aan de slag om zelf iets te maken, maar hier was helaas geen tijd voor in het half uurtje dat ik kreeg. Nu kwam ik, naast de 3D printers die altijd mooi zijn om te zien, uit op verschillende robots die we ook in het Digilab hebben. Het was in dit half uurtje dat we met z’n allen de toekomst mochten aanschouwen.

Verschillende soorten robots in het Digilab
Een hoop van deze robots zijn net nieuw, waardoor ik er zelf nog niet eerder mee had gewerkt. Er is een heel scala aan robots die allemaal een educatieve waarde bieden rondom techniek. Ik geef even razendsnel een beeld van de verschillende niveaus voordat we verder gaan met die toekomst waarover ik het had. Als instap voor de jongsten is er de Bee-Bot. Bee-Bot ziet eruit als een plastic stuk speelgoed (wat het ook is) in de vorm van een bij. Nu is het leuke dat je Bee-Bot kunt programmeren. Dit programmeren bestaat slechts uit gekleurde knopjes indrukken, zodat Bee-Bot weet wat hij moet doen. Hij kan rijden, lichtjes laten branden en geluid maken. Een niveau hoger hebben we de Tinkerbots. Deze robots laten zich vergelijken met Lego- blokken die je zelf in elkaar kunt zetten, waar de Bee-Bot maar uit één plastic onderdeel bestaat. Deze Tinkerbots zijn dus qua vorm zelf in te vullen en je kunt een ontwerp maken van een rijdend autotje tot een lopende spin. Wat ook zeer interessant is, is dat je de zelfgemaakte robot vervolgens een beweging kunt aanleren door bijvoorbeeld zijn pootje of lichaam te bewegen. Dit onthoudt hij dan en vervolgens gaat hij zelf de beweging nadoen.

Read More »

Ik hoor Snapchat niet te snappen (Virtueel identiteit zoeken)

Library CityLeave a comment
DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL, 04-03-2017.

Ik werd een tijdje terug weer geconfronteerd met de aanwezigheid van Snapchat in het Digilab. Al geruime tijd zag ik de app voorbijkomen op de schermen van de jeugd, die zich er volledig op gestort leek te hebben. Er was altijd iets dat mij weerhield om de app te gebruiken, zelfs te begrijpen in eerste instantie. Het ging mij dagen dat er misschien iets aan de hand was met Snapchat toen mijn vrienden en andere leeftijdsgenoten ook claimden het niet te gebruiken. Laten we eens stilstaan bij Snapchat, waarom ik het al die tijd genegeerd heb, zelfs niet begrepen heb en waarom dit jou als lezer heel misschien ook is overkomen.

Het verdwijnen van objecten
Snapchat is de app waarmee je foto’s en filmpjes kunt versturen naar een geselecteerd aantal vrienden, dit heet in de wereld van Snapchat een ‘Snap’. Alleen nu zien wij het versturen van data zoals foto’s en filmpjes vaak als iets dat relatief permanent is. Dit is ook niet geheel onlogisch: als we bijvoorbeeld een bestandje mailen of versturen via chat naar iemand, gaan we ervan uit dat deze persoon dat bestand ook daadwerkelijk krijgt en in bezit heeft. Door de conventies van mailen, versturen via chat of misschien wel ‘transferren’ via Wetransfer hebben we de verwachting dat de ontvanger ook daadwerkelijk iets in bezit kan hebben. Misschien zelfs mede door de conventie uit het echte leven van “gegeven is gegeven”, is het object van de een naar de ander gegaan voor ons idee. Hier onderscheidt Snapchat zich van zijn voorgangers. De Snap van Snapchat verdwijnt namelijk vanzelf als deze is gezien of na een ingestelde tijd. Hier hebben we misschien al een reden te pakken waarom ik de opzet van Snapchat aanvankelijk niet begreep, namelijk ‘het verdwijnen’ van objecten.Read More »