Hoe we veranderen door technologie

DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR ‘BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL’, 01-04-2017.

Afgelopen week stond ik in het Digilab een mail te beantwoorden. Het was hoog tijd dat dit mailtje de deur uit ging, dus enige haast was geboden. Nu had ik niet gezien dat iemand met me meekeek. Het was een jongen die zich verbaasde over mijn snelheid op het toetsenbord. Dit terwijl mijn typevaardigheid niet zo bijzonder is.
Gek genoeg was dit iets dat ik vaker zag: de jeugd kan niet zo snel typen en is zelfs het toetsenbord niet meer gewend. Dit had ik nou niet zien aankomen, was dit niet die jeugd die met technologie en alle digitale vaardigheden is opgegroeid? De kinderen die mij vaak juist dingen uitleggen over apps, games of memes die ik niet ken? En waar kwam bij mij dan die aanname vandaan dat deze jeugd blind zou kunnen typen?
Ik besloot het uit te zoeken en zag dit voorbeeld opeens in verband staan met een groter geheel.

Aanpassen door noodzaak
Toen ik op de basisschool zat was er nog een ouderwetse typecursus. Zo eentje op de typemachine. Mijn ouders wilden graag dat ik deze cursus ging doen, maar dit vond ik zelf maar niets. Typen was iets voor nerds, het was niet cool en de vaardigheid werd toen nog veel met administratief werk geassocieerd. Een receptionist kon misschien wel blind typen, maar wij besloten om goed te worden in 8-bit Nintendo of tekenen en sport. Dat was veel leuker.Read More »

Een spel dat in botsing komt met zijn eigen verhaal (over Ludonarrative Dissonance, Uncharted vs Metal Gear)

 DIT ARTIKEL IS GESCHREVEN VOOR BIBLIOTHEEK NIEUWE STIJL, 20-03-2017.

In een van mijn eerdere stukjes schreef ik over hoe kinderen vaak in zichzelf beginnen te praten bij het spelen van Minecraft in het Digilab, waarschijnlijk aangewakkerd door iets dat ‘Emergent Narrative’ heet. Dit is het verhaal dat ontstaat vanuit het spelen en dat niet vooraf beschreven is door een schrijver. Het was mijn indruk dat als het kind niet zou beginnen met praten, dit Emergent Narrative voor altijd iets zou blijven tussen de computer en het kind. Iets dat niet uitgesproken wordt en ook niet vastgelegd is in de game. Nu wil ik eigenlijk een game bespreken die dit probleem op een wel heel creatieve wijze oplost. Ik denk zelfs dat de oplossing in kwestie een nieuwe manier van storytelling kan bieden, die ik nog niet eerder besproken zag worden. Maar voor het zo ver is, wil ik eerst kijken wat er gebeurt als een spel in botsing komt met zijn eigen verhaal.

Ludonarrative dissonance

Zodra een vooraf geschreven verhaal in botsing komt met het spelen (de ludieke elementen, ofwel Ludologie) van het spel, kunnen we spreken van ‘Ludonarrative dissonance’. Deze term werd voor het eerst gebruikt door Clint Hocking in een mooi artikel op zijn blog over het computerspel Bioshock. In het Nederlands zou ‘Ludonarrative dissonance’ iets als ‘Ludiek-narratieve dissonantie’ betekenen. Het komt vaak voor dat dit vooraf geschreven verhaal in botsing komt met wat je nu eigenlijk doet in een game.Read More »